5, 4, 3, 2, 1... BUNGEE!!!

Zambia

5, 4, 3, 2, 1... BUNGEE!!!

7 tm 15 april 2013

De grens tussen Botswana en Zambia wordt gevormd door de grote Zambezi River. De grens ligt op een vierlandenpunt met Namibië en Zimbabwe. Eventjes wachten en met een grote veerpont staken we, zwaaiend naar alle buurlandjes, soepeltjes de rivier over.

Op naar Livingstone, een grote stad in het zuiden van Zambia, net over de grens, dat bekend is als uitvalsbasis voor het bezoeken van de Victoria Falls, een van Afrika's highlights. Livingstone is genoemd naar de eerste Europeaan die de stad in 1904 bezocht en er voor zorgde dat de Victoria Fall Bridge gebouwd werd. En van die brug heb ik maanden geleden bedacht af te jumpen, bungee jumpend. Waarom? Goede vraag...

In Livingstone verbleven we 4 dagen. Voor ons wel even lekker om te relaxen, even geen reizen, geen groepsdinners, geen tijden dat we op moeten staan, echt even lekker doen waar we zelf zin in hebben. En daar ben je op zo'n truck af en toe echt wel even aan toe :) Rondom de Zambezi en rond Livingstone zijn vele activiteiten te doen. Op de camping werden we door een dame geïnformeerd over alle activiteiten. De meeste waren ontzettend duur en waren we niet erg in geinteresseerd, maar de bungee jump wilde ik nog steeds doen, ook al hoorde ik wat verhalen waar ik niet zo blij van werd... Vorig jaar is de bungee van een Australisch meisje geknapt op het moment dat de bungee helemaal uitgerekt was. Ze viel nog 20m verder naar beneden, belande met haar voeten nog aan elkaar en het bungee koort in het water en werd met de stroming meegenomen verder de rivier op, waar overigens ook krokodillen zwemmen. Het bungee koort raakte verstrikt in de rotsen en ze wist het los te trekken en zichzelf aan de rotsen vast te klampen waar ze op hulp kon wachten. Dit was gelukkig de enige keer in 10 jaar tijd dat er iets fout is gegaan, maar toch zet het je even aan het denken. Na super veel checks is alles gewoon goedgekeurd en heeft de eigenaar zelf gesprongen om te bewijzen dat alles goed is. Ik heb dus gewoon geboekt en het you tube filmpje van het Australische meisje pas na mijn jump bekeken... Reece boekte de Jet Extreem, wat de rest van de groep, behalve ik, ook deed.

Na 2 nachtjes was het dan zover... 10 uur 's morgens bungee jumpen! Spullen pakken, paspoort pakken, want de brug is officieel over de grens met Zimbabwe. Maar toen was ik even niet zo blij... We hebben helaas maar 1 sleutel van de kluis waar mijn paspoort in ligt en die sleutel had iemand anders van de groep meegenomen naar haar activiteit. Stress! Eddy was er niet, niet telefonisch te bereiken en bleek ook dat hij geen eens een reserve sleutel heeft... Dan maar de dame van de camping vragen of zij mijn jump kan verzetten naar morgen. Daar was ze niet zo blij mee en deed nogal moeilijk en onaardig. Maar na aandringen belde ze dan eindelijk toch en werd mijn jump verzet naar de volgend dag.

Reece had eerder in de stad een golfbaan gespot en ging een rondje golfbaan lopen, of hoe je dat ook noemt. Nou is golf niet mijn ding, bak d'r echt geen hout van en wordt alleen maar ongeduldig en geïrriteerd omdat het water en die zandbakken continue in de weg liggen of mijn bal daar gewoon door aangetrokken wordt. Dus ik bleef lekker op de camping. Even later kwam hij alweer terug, was de golfbaan gesloten ivm onderhoud, maar de tennisbaan was open, dus had hij baantje geboekt! Ik helemaal blij, eindelijk weer eens tennissen! Met goede moed gingen we op weg naar de tennisbaan. Reece heeft in zijn jeugd een aantal jaren getennist, dus verwachtte dat het wel leuk zou worden. Maar leuk... De baan was echt verschrikkelijk, 10x meer gaten over de hele baan dan de achterlijn van Flehite baan 3, overal kwamen stenen naar boven en de ondergrond was van zand met betonnen lijnen die overal afbrokkelden. We mochten rackets en ballen van de trainer lenen, maar de grip van de rackets waren zo versleten en lieten overal los, de bespanning zat na elke slag vol gaten en de ballen stuiterden niet meer, zo oud. Na een uurtje mopperen en geen bal raken was ik er echt klaar mee, vond d'r gewoon niets aan. Had de hele zomer lekker staan tennissen en dan sta je zo te krukken. Achteraf besefte ik dat ik gewoon niet zulke hoge verwachtingen had moeten hebben, gewoon lekker had moeten genieten dat we een balletje konden slaan. Even vergeten dat ik nog steeds in Afrika ben... En toen besefte ik dat ik eigenlijk super verwend ben dat ik op een van de mooiste tennisbanen van Nederland mag spelen en hoe erg ik dat wel niet mis! In de week dat wij tennisten ging de competitie in Nederland van start, iedereen weer gezellig op Flehite en daarna alle gezellige toernooitjes... Reizen is geweldig, maar soms wordt je gewoon even eraan herinnerd wat je mist thuis :) Gelukkig leven we in het internet tijdperk en dat is top! Ik heb alles kunnen volgen online, een geweldig competitie jaar voor Flehite! Zoveel teams kampioen, helemaal top! Nu succes met de clubkampioenschappen en have fun op Texel!!

De volgende morgen ging het wekkertje om 6uur. 10uur jumpen, maar eerst nog even de Victoria Falls bekijken. Aangekomen bij de Falls waren we bijna de enigen, zo vroeg waren we. En wat een geluid maakt al dat water! Het denderd keihard naar beneden. Super gaaf! En vanaf de upperrivier zagen we een prachtige regenboog. Aan de kant waar het water naar beneden denderd moet je oppassen dat je niet super nat wordt. Af en toe komt er een hele plens water over het voetpad. Je kan ook de brug oversteken naar de overkant. Maar zonder poncho, moet je rennen, anders ben je doorweekt! Dus wij, zonder poncho, RUN!! Alsnog drijfnat aan de overkant, haha. Je hebt overal uitkijkpuntjes waar je de Falls en de rivier goed kunt zien. Super mooi! We maakte ook de afdaling naar de 'boiling pot', onderaan de Falls. Vanaf dit punt kan je ook de Victoria bridge goed zien. Een klein kriebeltje begon te borrelen, nog eventjes en dan zou ik daar van af springen. Tijd om naar de brug te gaan.

Bij de grens met Zimbabwe krijg je als je gaat bungee jumpen een stempel op een papiertje en niet in je paspoort. Je hoeft namelijk geen visum te kopen. Aangekomen bij het Vic Falls bungee jumping was ik de enige... Gelukkig kwam er even later nog iemand, een super zenuwachtig Chinees meisje. Ik zou als eerste springen, kon het dus niet eerst even van anderen afkijken. Misschien ook maar beter, wordt je alleen maar zenuwachtig van. De kriebels vielen nog mee en was redelijk koel. Tijd om naar de brug te gaan. Midden op de brug is de plek waar ze een plek gemaakt hebben om te springen. Ik kreeg een harnas aan, maar na aansnoeren zat dat ding echt niet strak, dus vroeg maar of ze niet een kleinere hadden. Gelukkig, ze hadden kindermaatjes. Vroeg me af welke kids er springen, maar voor mij was deze wel goed. Gezekerd onder het hekje van de brug doorgekropen op de jumpplaat werden 4 soort handdoeken om mijn onderbenen gewikkeld en aangesnoerd met een dik touw. Wist me god niet dat het er zo uitzag, maar het zag er goed uit en het zat stak. Het touw werd aan de bungee gezekerd en de bungee ook nog aan mijn harnas. Dubbele veiligheid, prima! Ondertussen zat een mannetje mij te filmen en stond de hele brug vol met toeschouwers. Reece stond klaar om foto's te maken. En toen was het check, check, check... Alles goed! Huppen naar de springplek. En daar sta je dan, met een hele grote afgrond onder je, het water in de rivier maakt een enorm lawaai en kolkt en denderd verder naar beneden. Tot dan toe was ik redelijk cool, maar ik keek naar beneden de afgrond in en was in een klap mega zenuwachtig!! Ik zei nog iets van 'oh my god, I don't know if I dare this!'. Toen begin iedereen op de brug me aan te moedigen en de instructeur zei, je kan het, ik tel gewoon af en je springt... 'Okay...' 1 tel later schreeuwde hij in een rap tempo 5, 4, 3, 2, 1, BUNGEE!!! En ik sprong!

111 m keihard naar beneden vallen! Een mega eng, maar stoer gevoel! Gelukkig voelde ik na een tijdje de bungee. Op laagste moment voel je dat je vast zit aan de bungee en doordat de bungee een soort elastiek is, schiet je net zo hard weer omhoog en krijg je weer hetzelfde val gevoel. Dit ging zo een paar keer door, totdat je redelijk stil op z'n kop hangt te bungelen 111 m onder een brug met een kolkende rivier onder je. Op z'n kop hing ik daar even te juichen dat ik het gewoon gedaan had en voelde me super stoer! Wat een mega adrenalinekick! Ondertussen kwam er een mannetje aan een kabel naar beneden gedaald om mij weer omhoog te brengen. Hij zekerde mij aan zijn eigen harnas en we werden omhoog getakeld. Super mooi uitzicht trouwens als je daar hangt! Onder de brug is een loopbrug gemaakt speciaal voor het bungee jumpen. Ik kreeg een lifeline aan mijn harnas en die werd aan een lijn die aan de brug zit vastgemaakt. Mijn voeten werden losgemaakt en stond weer met beide voeten op de grond. Al vreugde dansjes makend en met een mega big smile klom en liep ik onder de brug omhoog naar het begin van de bungeejump plaats. De rest van de dag ging die big smile niet meer weg :) Met certificaat, foto's en filmpje in tha pocket kan ik weer wat van mijn bucketlist afschrijven, check!

En waarom ik het nou wilde doen? Waarschijnlijk een 'ik wil dit een keer in mijn leven doen ding'. Als ik het niet gedaan had zou ik altijd blijven denken of ik het wil doen of niet. Dus als je twijfelt, doe het dan gewoon! Dit was mega gaaf, maar waarschijnlijk blijft het ook bij een keer ;)

Op elke toeristische olek staan straatverkopers, dus ook op de Victoria Bridge. Dit keer met oude bankbiljetten uit Zimbabwe. Biljoentjes en triljoentjes, die je voor een paar cent kon kopen als souvenier. Nou heb ik altijd al triljonair willen zijn, dus hoe makkelijk was dat om tegen een enkele us dollar 50 biljoen voor Reece en 50 triljoen voor mij te scoren. Verschil moet er wezen ;)

In de middag stond de Jet Extreem van Reece en de rest van de groep gepland. Ik ging mee voor de picta's. Aangekomen gingen we met een enorme kabelbaan de berg naar beneden richting de rivier. Beneden lag de grote speedboat al klaar. Reddingsvesten aan en daar gingen ze. Gewapend met camera stond ik aan de kant foto's te maken als ze weer eens gillend lang kwamen scheuren. Het zag er super cool uit en aan het geschreeuw en gejuich was het ook heel gaaf. Ze scheurden de bochten door, deden 380 graden rondjes, scheurden vlak langs rotsen, over stroomversnellingen waardoor het water iedereen in de boot nat maakte en als eind een spectaculaire stop tussen 2 bomen door. Toen ze klaar waren zei de instructeur dat hij even wat wilde controleren aan de boot. Hij had namelijk wat rare geluiden gehoord... Bleek dat ratten een kabel hadden doorgebeten. Toen hij dat gerepareerd had, mochten ze nog een keer, omdat hij een controle rondje wilde maken. En toen liet Reece mij in zijn plaats gaan. Super lief en het was echt heel gaaf! Kleddernat, maar na een topdag reden we terug door geweldig kleine dorpjes naar de camping.

De volgende ochtend verlieten we de truck van Eddy en stapten over op de truck van Henry. Henry, een Keniaan van een jaar of 40 werd onze nieuwe driver voor de rest van de trip. En da was eventjes wennen... Henry hield er namelijk van om nogal te scheuren. De dames in de groep waren daar niet zo blij mee, dus hingen al snel uit het raam om hem wat. Rustiger te laten rijden. Gelukkig ging het daarna een stuk beter, maar hoe Henry zijn rijbewijs gehaald heeft...

Aangekomen op de camping in Lusaka, dat in ee bosrijk gebied ligt, stonden er impala's naast de ingang van de camping. Volgens Henry loopt er van alles rond langs en soms op de camping. Reece en ik gingen een rondje lopen om e kijken wat we konden spotten. En net van de camping af, stonden daar 2 giraffen en een grote groep impala's. We volgden de giraffen, maar met die enorm lange benen zijn ze verdomd snel! En plotseling uit het niets was een van de giraffen gewoon verdwenen. Tussen de bomen en de bosjes krijgt zo'n enorm dier het gewoon voor elkaar om te kunnen verdwijnen of zich te verstoppen. Super handig!

De volgende dag hadden we een hele lange 12 uur durende rit naar South Luangwa National Park. De camping lag prachtig net naast het nationale park aan een grote rivier waar veel nijlpaarden in zwemmen. Prachtig om te zien! 'S Nachts komen nijlpaarden aan land om gras te eten. Daarom loopt er op de camping beveiliging rond. Wanneer je naar het toilet wilt, moet je je zaklamp meenemen en eerst met je koppie buiten de tent schuinen of er niet een beest vlakbij is. Als de beveiliging je licht ziet, komt ie je al tegemoet om je naar het toilet te escorteren. Gelukkig hebben wij geen nijlpaarden op de camping die nacht, maar ze waren wel heel erg goed te horen, wat een kabaal kunnen die beesten maken!

De volgende morgen om 6uur hadden we een gamedrive in het nationale park. We hadden een hele goede driver die ons veel vertelde. Officieel mogen ze niet van de paden af, maar toen er een leeuw gespot werd, reed de driver gewoon het hoge gras in. Tot op 1 meter van de leeuw stopten we. En toen bleek er niet 1 leeuw te zijn, leeuwen zijn bijna altijd in een groep, dus lagen er ineens 4 vrouwtjes en 1 groot mannetje heel erg dicht bij de truck. Reece en ik zaten voorin, zonder voor ruit, zonder zijramen, helemaal niets geen bescherming. Als de leeuw zin had kon ie binnen 2 tellen op de motorkap van de 4x4 springen en m'n neus eraf bijten. Best spannend als zo'n groep enorme leeuwen vlak voor je ligt en je daar eigenlijk maar onbeschermd naar ze zit te kijken. Maar de leeuwen waren verre van geïnteresseerd in ons en vonden ons alleen maar verstoorders in hun dutje.

Even later reden we langs een groep impala's die in een groep allemaal naast elkaar rare geluiden maakten richting de bosjes... Daar moet wat zijn! Onze driver vertelde ons dat de impala's dat doen wanneer ze een roofdier van dichtbij zien. Ze gaan dan vlak bij elkaar staan om het roofdier af te lijden en zorgen er zo voor dat het roofdier de impala's moeilijk uit elkaar kan houden en minder snel aanvalt. Ook willen de impala's het roofdier zelf niet uit het oog verliezen en rennen daarom niet weg. We wilden natuurlijk wel weten welk roofdier er dan in de bosjes verstopt zat! Onze driver reed richting de bosjes, jaagde alle impala's weg en daar stonden we te turen... Ik zat voor in en zag het als eerste... LION! De driver kon het vanuit zijn stoel niet goed zien, dus ik wees het aan. It's not a lion, it's a LEOPARD! Ik trok Reece in al mijn enthausiasme naar mijn stoel om de luipaard aan te wijzen die vervolgens languit voorin de truck lag, iets te enthousiast ;) maar wauw! Eindelijk een luipaard gezien en best dichtbij en heel gaaf dat ie aan het jagen was. Wel een beetje sneu dat wij z'n ontbijtje wegjaagden... Hij ging er dan ook snel vandoor.
Luipaard, check, big-5 compleet!

Ander halve dag later kwamen we aan bij de grens met Malawi. In Zambia beleefde we weer nieuwe hoogtepunten, de prachtige en machtige Vic Falls, de big-5 compleet met het spotten van een luipaard en de adrenaline kick van m'n leven, bungee jumpenvan de Victoria Falls Bridge. Super gave week!