Een land in opkomst

Angola

22 februari tm 1 maart

Angola binnenkomen duurde even... De elektriciteit was uit gevallen en dus werkte de computer niet waar ze al onze gegevens in opslaan. Na een paar uur wachten sprong de elektriciteit weer aan kregen we een handmatige stempel in onze paspoorten. We moesten lachen om de stempel, want moesten we daar nou zo lang opwachten? Enfin, we konden opweg!

Angola is het eerste zuidelijk Afrikaanse land dat we bezoeken. Na een 40 jaar durende oorlog probeert het land zich nu, 10 jaar later, nog steeds een meer en meer op te bouwen. Het land heeft veel potentie, Angola is rijk aan olie, diamanten, ijzer en koper. Echter heeft de oorlog veel littekens achter gelaten. De infrastructuur was compleet vernield, corruptie in de regering en zelfs de president deed daar aan mee door bergen geld verdiend aan olie te late verdwijnen. De mensen gingen in de oorlog niet of weinig naar school, dus het land heeft amper kennis om zichzelf te kunnen opbouwen en de mensen zijn, vooral op het platteland, nog erg arm. Echter heeft Angola wel de sterkst groeiende economie van Afrika en doen ze er alles aan om uit het dal te klimmen en hun land weer op te bouwen. Een dik contract met, uiteraard, China om de infrastructuur weer op te bouwen is in voor gang. Overal zijn de Chinezen aan de weg aan het werken. En dat doen ze goed! Ook de super deluxe nieuwe benzinestations rijzen de pan uit. En daar zijn wij overlanders ook erg blij mee. Ze hebben namelijk douches! En das best relaxt zo door het hele land, zonder campings en alleen bushcamps. Want toeristen, die zijn er nog zelden en zijn wij dan ook niet tegen gekomen.

Angola is een groot land, dus we leggen vaak lange stukken af. Van goede wegen naar af en te slechte wegen. We zien weinig dorpjes, weinig mensen en in de dorpjes als we stoppen is weinig te koop. Helaas verbouwen ze in Angola heel erg weinig zelf en importeren alles en dat merk je in de prijzen! heel erg hoog! Ook dit is natuurlijk voor de meerendeels arme bevolking niet goed. Hopelijk wordt er snel gewerkt aan educatie en landbouw, zodat de bevolking zelf voedsel kan verbouwen, het geld naar de eigen bevolking gaat en de prijzen niet zo hoog hoeven te zijn. Helaas stoppen we niet dagelijks in de weinige plekjes die er zijn om lunch te kopen. Ook al is er wenig te koop, het is tich we fijn om een brood te kunnen kopen en niet op een opgeslagen voorraad koekjes te leven. Echter kan er wel dagelijks gestopt worden aan het einde van de dag om koud bier te zoeken. Je begrijpt, de irritaties naar Drew worden alsmaar erger... Ook al zeggen we er wat van, het gaat 2 dagen goed en dan is ie het weer vergeten...

Onderweg naar Luanda, de hoofdstad van Angola, horen we ineens een harde knal! Lekke band... Volgens de iternary zouden we in Luanda stoppen, zodat iedereen die dat wil daar rond kan kijken. In de Lonely Planet lazen we dat het een interessante stad is, dus Reece en ik wilden graag de stad in. Reece had Drew hier een aantal dagen geleden nog aan herinnerd, maar we zagen de bui al hangen... Na de lekke band verwisseld te hebben, reden we gewoon op de ringweg langs de stad richting het strand voor een strandcamp en gingen niet naar de stad... Die avond werd er een felle discussie gehouden over het bezoeken van Luanda. We liggen ongeveer 2 weken voor op schema, maar Drew wilt dat zo houden, omdat hij zo snel mogelijk naar Namibië wilt, want daar wilt hij ons zoveel laten zien en daar zijn de dieren etc... Hij vergeet hierbij echter dat er mensen zijn die deze reis geboekt hebben om ook andere landen in Afrika te zien. En de dieren zijn super leuk om naar uit te kijken, maar nu zijn we in Angola en dan willen we Angola zien ook, zoals gepland in het routeschema. Uiteindelijk wilde hij een stemming wie er dan naar de stad Luanda wilden, want dan konden we de volgende dag zelf gaan... Maar hij vond het eigenlijk onzin, want we zijn er langs gereden, dus hebben we het al gezien...?!? Gelukkig waren Reece en ik niet de enigen en wilden Rhonda en Tammy, die gelukkig ook altijd alles willen zien, ook naar Luanda. De rest bleef die dag op het strand.

Daar gingen we dan 's morgens vroeg, op zoek naar een bus, taxi of lift. Maar we waren in de middle of knowhere op een strand ver uit de stad, dus dat kon nog wel eens moeilijk worden. Gelukkig pikte een busje ons op en bracht ons richting de stad. De bus stopte in de buitenwijken van de stad, dus nu weer uitvogelen hoe we dan echt in de stad zouden komen. We spraken een man in een auto aan en die begreep ons niet helemaal, want hij bood ons bijna $20,- aan, omdat hij dacht dat we geen geld voor de bus hadden. We vroegen echter of hij wist waar de bus richting het centrum ging. Aha, hij begreep het. Stap maar in, ik breng jullie wel! En onze vriendelijke Tony reed ons, ongevraagd, 2uur door de stad, liet alle plekken en gebouwen zien, vertelde van alles over de oorlog, het hoe het er nu aan toe ging in zijn land en kon goed Engels spreken. Wat een geluk hadden wij deze man te mogen ontmoeten! Angola was een Portugese colonie en ze spreken daar nog steeds Portugees. En verder dan een wit wijntje bestellen, wat ik nog weet van m'n Portugal vakantie met Bonnie en Madelein een paar jaar geleden, kom ik toch echt niet. Gelukkig gaan er steeds meer mensen naar school na de oorlog vertelde Tony en de meeste jonge mensen kunnen wat Engels spreken. Tony reed ons zelfs naar een Exchange bureau en wilde weten hoelaat we terug wilden... Dat aanbod was echt te veel van zijn vriendelijkheid gevraagd, dus bedankten hem hartelijk voor alles. We spraken met Rhonda en Tammy af om elkaar om 3uur weer te ontmoeten bij een hotel om eventueel de kosten te delen voor de weg terug en gingen de stad in.

De stad stond vol prachtige Portugese gebouwen. De stad is ook in volle groei, want overal rijzen nieuwe gebouwen de grond uit en worden oude gebouwen gerenoveerd. Er is zelfs een hele nieuwe mooie boulevard aangelegd, met boompjes, bankjes, toiletten en zelfs een fietspad en fietsenrekken! Geen fiets te bekennen in de stad, maar, ze denken aan de toekomst! Een super fijne stad om doorheen te lopen, vriendelijke mensen en na een paar weken truckzitten zonder echte stadjes waren we blij dat we eindelijk weer in een stad waren. En wat voor een, een stad in volle opkomst, super schoon en qua uiterlijk meer Portugal dan Afrika.

Rhonda en Tammy waren niet bij het hotel op de afgesproken tijd, dus zij zouden zoals afgesproken dan zelf hun weg terug vinden. Reece en ik spraken een jongen aan voor de weg naar de bus richting het strand. Hij legde ons uit dat we 3 of 4 verschillende busjes zouden moeten nemen. Hij liep met ons mee naar de eerste bus en vertelde de buschauffeur waar we heen wilden en ons de volgende bus aan te wijzen. Op het volgende busstation liep de buschauffeur met ons mee en bracht ons naar de volgende bus. De volgende busstop hielp Rafael, een vriendelijke militair in vol ornaad, ons naar de bus die hij ook moest hebben. Hij moest eerder de bus uit, maar vertelde ons precies waar we de laatste bus konden vinden. De laatste bus ging inderdaad richting het strand en 2,5 uur later en $10,- pp armer (en dat is veel voor Afrikaanse begrippen) kwamen we eindelijk aan op het strand waar de truck nog steeds stond geparkeerd. Rhonda en Tammy kwamen de eerste 2 uur nog niet opdagen en Peter, uiteraard bezorgd om z'n vriendinnetje Tammy, begon zichzorgen te maken. Uiteindelijk kwam er een auto aangereden en een vriend van Tammy hadden ze zover gekregen om hen naar het strand te rijden. Want volgens hen reden er geen bussen meer, op de tijd dat we hadden afgesproken... Wij waren toch echt met de bus terug gekomen, maar zij hadden volgend hen net de laatste gemist...

De volgende dag reden we door een droog en dor landschap. De huisjes in de dorpjes waren kleurrijk geschilderd in allerlei kleuren, wat het een vrolijk gezicht gaf. De daken zijn hier van aluminium platen en waarschijnlijk los op het dak gelegd, want over de hele dakrand liggen grote stenen. Die nacht hadden we een bushcamp op een klein weggetje onder grote elektriciteitsmasten. En omdat het ook nog ontzettend begon te onweren en bliksemen, voelde dat niet echt prettig. Gelukkig duurde het niet lang en kwam het in grote emmers verzamelde regenwater ook nog van pas om weer eens wat kleding te wassen.

De volgende morgen was het kleine weggetje nog wat nat en modderig van de regen de vorige avond en nacht. We kwamen maar amper de kleine helling op en moesten met alle mankrachten duwen. Vol slippen en spattende modder kwam de truck omhoog. Nu moest het bovenaan echter nog omkeren. En dat ging echt maar net goed! Drew was een beetje te gehaasd en had beter nog 2x kunnen steken, want hij zag een heuvel over het hoofd, ging daar met de rechter wielen overheen en de linker wielen niet en de truck helde zover naar links over, dat ik dacht dat ie nu echt zou omkieperen.. Een paar slaakten een gil van schrik, maar gelukkig ging het net goed! Met een flinke hartverzakking gingen we weer op weg en het prachtige berglandschap en meneer agent maakte ons weer aan het lachen. Hij wilde even in de truck kijken om vervolgens grapjes makend, alle dames ten huwelijk gevraagd te hebben en met iedereen een foto te hebben gemaakt met z'n hypermoderne telefoontje weer te gaan. Normaal gesproken blijf je met camera's uit de buurt van agenten, want dat veroorzaakt grote problemen of ze nemen je camera in beslag, maar hier was de agent zelf de fotograaf :)

De volgende dag kwamen we door de tweede grote stad van Angola, Lubango. In Lubango stopten we voor de Shoprite, de grote supermarkt uit het centrum en kregen een uur de tijd om de stad te zien en te shoppen. Lubango is niet zo groot, maar heeft genoeg te zien om wat meer tijd in te besteden. En in de discussie voor de avond voor Luanga hebben een aantal duidelijk aangegeven wat langer in de steden en dorpjes te willen rondkijken in plaats van om 3uur op de plek voor een bushcamp aan te komen. Reece en ik gingen de stad in en raceten alles af die we wilden zien, foto, check! Veels te leuke stad om zo door heen te racen, dus ik was behoorlijk pist dat we weer niet meer tijd kregen. We kwamen 10 minuten later dan afgesproken aan, had de blaren letterlijk op mn voeten staan van het rennen op slippers, maar het kon me echt geen bal meer schelen dat we te laat waren. De maat was onderhand behoorlijk vol, helemaal omdat we de vorige dag en de volgende dag alweer om 3uur stopten. Reece en ik hadden er al eens over nagedacht om de baas van African Trails te contacten om in Kaapstad deze truck te verlaten en op een andere te stappen, dus daar gaan we nu absoluut zo snel mogelijk naar kijken.

Gelukkig gingen we na de Shoprite stop nog wel met de truck de berg op om de Christo Rei te bekijken. Dit is een van de grootste Jesus standbeelden ter wereld, zoals de grote Corcovado in Rio de Janeiro in Brazilië, alleen dan een beetje kleiner. Boven op de berg was het een geweldig uitzicht over de stad! Na een paar pictures en poses met Jesus gingen we weer verder. Echter, BAM! Weeeeeer een lekke band, nu alleen een voorwiel. De mannen gingen weer hard aan het werk om de band te verwisselen, terwijl de dames de weg vrij maakten en blokkeerden met stoelen. Gelukkig was het niet zo druk op de weg, maar het publiek kwam natuurlijk weer aangestroomd om te kijken wat die vreemdelingen aan het doen waren, dit keer inclusief de kuddes koeien, geiten en ezels. De kids uit het dorp hadden onze lekke band meters terug al snel zelf van de weg geplukt en hadden er grootse lol mee. Toen ik een foto van ze wilde maken, renden ze eerst hard weg! Ze dachten dat ze de band niet mochten hebben. Toen ze begrepen dat ik alleen een foto van ze wilde maken hoe ze met onze band speelden, wilden ze allemaal met de band op de foto en hadden grootse lol wanneer ik heb de foto's liet zien. Meneer agent kwam ook even kijken wat er aan de hand was en of alles wel goed ging. Na alles en iedereen gedag te hebben gezegd, konden we weer op weg, richting een bushcamp voor de laatste nacht in Angola.

De laatste bushcamp was vlak bij een dorpje en de kuddes koeien en geiten maakten ons de volgende morgen met hun gerinkeldekinkel van de koeienbellen om de nek dan ook wakker. Een paar mannen gingen hout verzamelen voor de kampvuren die ze elke dag maken. Echter kwamen ze terug met perfect op maat gemaakte grote palen. Die vind je niet zomaar in de bosjes en moesten uiteraard door de bewoners van het dorp zo gemaakt zijn om hun huizen en veeomheiningen van te maken. Het interesseerde ze echter niets toen we er wat van zeiden dat dit diefstal van de dorpelingen hun hout was. We moesten alle ontbijt spullen snel inpakken, alle spullen in de truck voordat zij met een kettingzaag de grote palen nog wat kleiner maakten om mee te kunnen nemen. Want stel dat de dorpelingen kwamen kijken wat ze aan het doen waren, dan konden ze snel wegrijden... Ontzettend vreemd en arrogant dat je zoiets doet. Stelen is al niet goed, maar al helemaal niet van mensen de al niet veel hebben... Met hout en al gingen we dan toch op weg naar de grens. En de Chinezen hadden deze weg nog niet gevonden om te renoveren. Dit was een van de slechtste wegen op de hele trip tot nu toe. De truck helde zovaak zo ver over, dat het zweet me af en toe uit brak en anderen een gil slaakten. Gelukkig hebben we de weg zonder brokstukken afgelegd, maar ik had spierpijn van het stevig vasthouden in m'n armen. We bereikten heelhuids de grens. Op naar Namibië, een land waar we al weken naar uitkijken!