Dwars door een land, vol regen, blubber en zand

Congo
13 tm 20 februari 2013

Dwars door een land, vol regen, blubber en heel veel zand!

Daar gaan we dan! De goed geasfalteerde wegen in Gabon hielden letterlijk op na de grens. Op zoek naar de grenspost van Congo, de onverharde zanderige weg op. En zanderig is hier echt heel zanderig! Niets een beetje zand hier en daar, nee, een dikke pak zand waar je doorheen moet zien te ploeteren met een truck van een paar ton... Succes! En dat hadden we nodig...

Op zoek naar de grensovergang ploeteren we met 20km per uur door niemandsland. Al snel moesten we de truck uit, omdat we vast zaten in het zand. De achterste 2 wielen waren al omhoog gedaan, zodat de truck minder contact maakte met het zand en er minder kans is om vast te komen zitten. Maar dit was tot nu toe de slechtste weg van de hele trip, dus veel maakte dat niet uit. Dag 1 moesten we 5x uit de truck om te graven. De scheppen en zandmatten (grote lange metalen dingen die je voor en onder de banden schuift als je ze hebt uitgegraven, zodat de truck meer grip en kans heeft weer vooruit te komen) lagen vanaf dag 1 al in de truck in plaats van opgeborgen onder in de truck en in de compartimenten. Alles en iedereen zat onder het zand! Na uren en uren graven en weinig rijden, waren we nog steeds niet bij de grenspost van Congo. Inmiddels werd het donker en in het donker vast komen te zitten is geen goed plan. Er rijden veel grote trucks rond (met betere banden en meer gebouwd op dit soort wegen, want heb er geen een vast zien zitten), dus te gevaarlijk om in het donker te blijven rijden. Er zat niets anders op dan te overnachten in niemandsland. Maar weer zaten we vast en gelukkig was er een vrachtwagen die ons, voor uiteraard een vergoeding, wilde los slepen. 5 in plaats van 50 minuten later zaten we weer in de truck. Gelukkig was er vlakbij een klein weggetje naar een grote nieuwe weg in aanbouw waar we de truck konden parkeren. Tenten rond de truck, eten, zand van je afkloppen, slapen en klaar met de lange dag!

De volgende ochtend weer vroeg op pad, op zoek naar Congo! Het begon met een inmiddels bekende uitbarsting van Rhonda... Mevrouwtje was d'r zonnebril kwijt. Ze had 'm de vorige avond op een van de banken in de truck gelegd, toevallig de bank waar Reece en ik onze spullen n bewaren, en de volgende morgen was ie weg... Nou was dit niet de eerste keer dat ze wat kwijt was geraakt, maar nogal logisch als je denkt dat de hele truck van jou is en al je al je spullen overal en nergens laat rondslingeren en elke dag wel weer wat kwijt bent. Maar dit was drama natuurlijk, want oh wee al ze d'r zonnebril het kwijt was en d'r ogen zon zouden zien, dat konden ze niet aan... Na 10 minuten gezeik, gevloek, gescheld en hysterische gegil aangehoord te hebben maakte ze de hele truck uit voor leugenaarster pakte d'r paspoorten en al het geld dat ze in de kluisjes had, want ze kon niemand meer vertrouwen in de truck. Ze zou in Brazzaville de truck verlaten... Nou hebben we dit al minstens 20x gehoord, dus dat geloofden we niet. Maar iedereen was nu wel erg klaar met haar, want dit was haar zoveelste achtelijke uitbarsting en dat op je 54e... Grow up... Niemand die nog maar iets met d'r te maken wilde hebben...

Kilometers en kilometers reden we die dag nog rustig over zandwegen. Na eindelijk alle stempels her en der verzameld te hebben en alle controle posten gezien te hebben, waren we dan eindelijk in Congo! Het landschap is prachtig! Prachtige groene heuvels met zanderige weggetjes en af en toe een dorpje langs de weg met schattige huisjes. De typische Afrikaanse graslanden, ken ze natuurlijk alleen nog van tv, komen we ook voor het eerst in Afrika tegen. Tussen de bosjes en het gras kwamen we heuveltjes met op z'n kop gekeerde potten en pannen tegen. Dit bleken graven te zijn. Grafstenen bestaan hier blijkbaar niet of zijn erg duur of dit is een soort cadeautje voor het hiernamaals ofzo, want op ieder graf lagen een paar potten en pannen.

Het uitzicht is geweldig overal! Maar nog steeds zitten we continue vast. Dus daar gaan we weer, als de 8 dwergen met scheppen over de schouders en zandmatten in de hand hobbelen we als een geoliede trein de truck uit. De truck is inmiddels een grote zandbak en wij zelf net een paar kleuters die een paar uur in die zandbak hebben doorgebracht. Onderweg helpen de wegwerkers en dorpelingen ons met het uitgraven van de truck en komen hele schoolklasjes met juf en al de school uit rennen om ons te bekijken en weer uit te zwaaien. Voor de kids zijn we soms een gekke bezienswaardigheid, want ze durfden niet echt dichtbij te komen.

Aan het eind van dag 2 komen we dan eindelijk een 'echt' dorp tegen, Oyo. Stenen huizen , grote hotels en eindelijk...! Een verharde geasfalteerde weg! Vergelijk dit nou niet met Europa, maar we kunnen eindelijk even relaxt zitten. Waar dit dorpje nou ineens vandaan komt, in de middel of knowhere, dat begrepen we niet. Druk was het niet, toeristen niet te bekennen, maar grote plannen hadden ze hier wel om mensen aan te trekken!

Wederom ergens in de middle of knowhere vonden we een plekje voor een bushcamp. Een klein paadje wat zo te zien niet veel gebruikt werd. Met scheppen en machetes maakten we een plekje vrij om onze tent op te zetten. Onze tent stond ongeveer 10cm van het weggetje. En middenin de nacht, werd ik opeens wakker van het geblaad van schapen... En het geluid van een vrachtwagen... En stemmen van mannen... Ik koekeloerde de tent uit en zag dat een grote truck onze tent was gepasseerd. En Reece sliep gewoon verder... Ik maakte hem snel wakker, want de truck kon niet verder rijden en als die truck in het donker achteruit zou gaan rijden, wilde ik lever niet in ons kleine tentje liggen met m'n voeten 10cm van de weg waar en tonnen wegende truck overheen zou rijden... Beetje afwijken en ik ben m'n voeten kwijt... Gelukkig werd Drew ook wakker en reed hij onze truck die in de weg stond achteruit en kon de truck verder.

De volgende ochtend scheen de helft van de groep niets gemerkt te hebben! Onze truck moest weer eens gefixt worden, de radiator lekte weer eens, zucht... Na een paar uur konden we dan eindelijk op weg richting Brazzaville, de hoofdstad van Congo. Vlak voor Brazzaville kampeerden we ergens om de volgende ochtend vroeg op weg te gaan naar de ferry om de Congo river over te steken naar Kinshasa in de DRC (Democratische Republiek Congo). Maar helaas, na uren wachten en nadat Drew allerlei kantoortjes afgelopen had en 80 verschillende verhalen gehoord had, zou de ferry € 700,- kosten en dan was het nog maar de vraag of ze de truck van de ferry konden tackelen aan de andere kant... En als dat mogelijk zou zijn, dan was het ook nog maar de vraag wat dat zou gaan kosten... Okay, laat maar, we rijden wel verder naar een andere ferry...

We overnachten die nacht op een soort kerkterein in Brazzaville en konden daarom Brazzaville in. Super relaxte stad, hele vriendelijke mensen,super schoon en prachtige gebouwen. En goedkoop! Reece en ik hadden allebei nieuwe flipflops nodig, omdat ze tijdens het schoffelen en scheppen in de slechte wegen ergens waren blijven steken en kapot gegaan waren. We werden door een super vriendelijke man die we de weg vroegen om geld te wisselen (zondags zijn banken en wisselkantoren dicht) meegenomen naar een Libanese bakkerij die geld wisselde. Prima koers en voor € 5,- konden we op de markt 2 paar slippers kopen en ook nog 2 ijsjes. Dat is nog eens leuk shoppen ;) Eindelijk konden we na een paar dagen koekens even lekker douchen. Alhoewel de kraan op 1m hoogte zat, en dat is zelfs voor mij laag, was het toch wel relaxt om voor een avondje niet zanderig te zijn...

De volgende ochtend was het namelijk alweer gedaan met het schoon zijn. Want wederom, Brazzaville uit, kwam de zanderige weg weer tevoorschijn. Inmiddels waren we flink geoefend... Maar dit bleek nog de vorige weg te verslaan. Want het had wat geregend, dus er kwam nu ook modder bij! En soms zaten er hele diepe gaten in de weg, die we moesten opvullen met stenen, zand en alles wat we maar konden vinden. Soms moesten we de truck uit om de truck langzaam een glibberig modderig paadje te zien afrijden. En een bruggetje over een klei stroompje, was niet echt groot genoeg voor ons, dus daar gingen we dan, de brug verbreden... Met de hulp van wat jonge jongens werd de brug verbreed en konden we weer verder. Door half Congo kan je nu met een truck rijden, wij hebben her en der flink wat herstel werk gedaan :)

Aan het einde van de dag kwamen we een politie checkpoint tegen. De politie scheen hier samen te werken met de Ninja's... Ninja's??? Jeps... D locale bevolking... Ze werken maar samen, want anders is het oorlog. En die Ninja's vragen iedereen geld die over 'hun' weg rijdt, zo verdienen ze geld... Laten we die Ninja's maar niet boos maken, dus betaalden we de 'tol' voor de zandweg. Gelukkig kwamen we verderop compleet tegenovergestelde locals tegen. Opa en oma kwamen luid roepend, zwaaiend en opa met schep in de hand aangelopen toen we weer eens vast zaten. Opa en oma gingen zich aan iedereen voorstellen, geweldig vriendelijke mensen! En daar ging opa, met schep in de hand, voorop om de truck uit te schoffelen. En oma dook de bosjes in om er vervolgens met een bos vol grote takken uit te komen om onder de banden te doen voor meer grip. Even later reden we onder gezwaai van opa en oma en wat toegestroomde kids weer verder. De Ninja's zeiden dat we beter in Congo konden overnachten dan over de grens in DRC, want daar zijn ze corrupt... Als de ene corrupte zichzelf Ninja noemden schurk dit al over de buurman roept... Wat moet de buurman dan voor mannetje zijn... We volgden het advies maar op en overnachten in Congo.

Helaas hadden we heel veel pech die nacht... Regen, regenen nog eens regen! Een grote blubberpoel de volgende morgen. Daar sta je dan, boven op een berg ergens op een zanderig weggetje. Drew probeerde het nog wel, maar de truck gleed aan alle kanten weg. Te gevaarlijk om naar beneden te rijden, met een groot ravijn aan een kant en een meter diep geslagen gat door de regen aan de andere kant. Je wilt hier niet echt vast komen te zitten met de truck, dus dat werd wachten, wachten en wachten... De busybodies hadden verzuimd om in Brazzaville het water in de jerrycans aan te vullen! Hoe dom!!! De truck heeft water nodig door de kapotte radiator, we hebben water nodig voor de afwas, om te koken en belangrijkste, om te drinken. Nou hebben we allemaal 20 liter water als reserve op het dak opgeslagen, maar daar wil je liever geen gebruik van maken. Dus gingen Allen en Rhonda de truck uit om grote emmers buiten neer te zetten om regen water op te vangen en de jerrycans als nog te vullen. Schijnbaar ging het weer eens niet zoals bitchie Rhonda wilde, want een volle emmer belande ineens vol over Allan's hoofd. Iedereen in de truck lachte natuurlijk, sniekie achter de hand, want laat het d'r niet horen! Niet alleen Rhonda werd het truck leven wat veel, want we zitten hele lange dagen in de truck... Ook Peter, onze 66 jarige alles denkende weter en niets doende busybodie, kreeg het wat warm deze dagen. Hij kon z'n ogen niet meer van Tammy afhouden, ons 4 paspoortig houdende 38 jarige prinsesje dat bang is om 1 zonnestraaltje op d'r poezelige met dikke lagen make up besmeerde huidje te krijgen en dr handen te laten wapperen... En laten die twee nou net voor m'n neus zitten... Om misselijk van te worden! Tammy boeide het niet veel, want ze had nu d'r personal busybodie en dat kwam haar natuurlijk wel goed uit. Peter wist niet hoe snel ie d'r tent op moest zetten, haar stoel naast de zijne moest zetten en de truck uit moest rennen als zij eruit ging... Hoe mensen kunnen veranderen en rare dingen doen als ze zo lang met elkaar opgescheept zitten...

De volgende ochtend was de weg gelukkig weer begaanbaar. Maar de weg was nog niet top, dus wederom een hele dag graven, schoffelen, kuilen dichtmaken etc. Soms was er een stukje betere weg en aan het einde van de dag, op een goede weg, begon het weer hard te regenen! Truck stil, maar dit keer niet omdat we niet verder konden... Maar om de smurrie blurrie van ons af te spoelen! Bikini aan, shampoo en zeep in de hand en gaan! Met een klein bakje verzamelde ik het water uit de goot. Wie had dat ooit gedacht dat ik nog eens water uit de goot zou verzamelen om te douchen ;) maar dit was een super schone goot, dus ik werd dan ook het schoon :) Nog steeds was de grens niet in zicht, dus maar weer een kampeerplekje opgezocht in Congo. Schijnbaar stonden we vlak bij een huis en toen we allemaal net in bed lagen kwam er ee auto aangereden... Het was de buurman die kwam vragen of alles goed was en of we niet met pech stonden. Blijft toch altijd even spannend wanneer er 's nachts een auto komt aanrijden. Maar wederom een vriendelijke man :)

En dan eindelijk, de volgende morgen, in de middle of knowhere... Een klein dorpje op een heuvel, de grens met DRC! 5 dagen later dan gepland reden we DRC in, maar wat een avontuur weer. Zand, blubber, graven, schoffelen, gaten dichten en bruggen bouwen, douchen in de regen, de hele truck stonk, maar dit zijn een van de ervaringen die je je voor de rest van je leven blijft herinneren!