Mount Cameroon, eens maar NOOIT meer!

Kameroen
31 januari tm 9 februari 2013

Weken keken Reece en Dave al uit naar Kameroen. Eindelijk een beetje berg om te beklimmen. Mount Cameroon, 4095 m hoog en ze wilden de 3 dagen tocht doen. Ik had toevallig al een keer een berg beklommen, Mount Kinabalu op Borneo en mocht daarom ook mee. Maar verder dan ook niemand, want op die slome harries gingen ze toch echt niet wachten ;) Uhmz, mannen, denk nou niet dat ik die berg op ga rennen zoals jullie waarschijnlijk doen. Ik hobbel rustig op mijn eigen tempo die berg op... Zoals gewoonlijk met 'actievere activiteiten' wilde bijna de hele groep de berg beklimmen. Voor Martine, geboren in Kameroen was het 'het' hoogte punt van haar reis... Maar zoals wij al verwachtten, puntje bij paaltje, haakte alle anderen uiteraard af. En maar goed ook, ze hadden het never nooit niet gered...

Kameroen in rijdend was een grote Chinese bouwput van wegen. Overal reden we langs Chinesen die grote wegen door het land aan het aanleggen waren. Helaas nog niet klaar, dus wij reden slakkend over de onverharde stofwegen richting Limbe. In elk dorpje dat we passeerden waren meer barretjes dan winkels en elk barretje zat vol met mensen die vrolijk 'les blancs!' riepen als wij voorbij kwamen rijden. Zelfs om 9uur 's ochtends zaten mannen en vrouwen al aan het bier!! In Limbe bleef de truck een paar dagen. Limbe is vlakbij het beginpunt van Mount Cameroon, dus konden de mensen, Dave, Reece en ik uiteindelijk, de berg beklimmen.

Voordat we konden gaan moesten we de tocht eerst nog zien te boeken en betalen. In het hotel/camping waar wij verbleven vroegen ze er $160,- pp voor!! Zoveel kon niet waar zijn, dus gingen Reece en ik op ontdekkingstocht daar Limbe om de trip goedkoper te vinden. In de Lonely Planet stond dat er een boekingsbureau in de stad was. Na een uur zoeken en tig keer navragen hadden we het nog niet gevonden. Toen we de hoop wilden opgeven, stonden we er ineens voor! Een oud verlaten pand, geen kip meer te bekennen... Dit ging 'm niet worden. Om de hoek kwamen we een klein reisbureautje tegen. De dames daar vertelden ons dat ze het voor ons konden organiseren. Das mooi dachten wij, we willen graag morgen gaan. Dat was echter een probleem... Want het telefoonnummer van de gids die ze kenden waarvan ze de naam niet meer wist had ze niet meer... Jaja, we zoeken wel verder.

Ondertussen was het al zo laat geworden dat we moesten opschieten om nog geld te kunnen wisselen om überhaupt de tocht te kunnen betalen. Op zaterdag sluiten de banken hier erg vroeg en onze pinpassen willen we liever niet gebruiken tussen Nigeria en Angola. Dus eerst maar weer terug naar de camping om een paspoort te halen, want die was ik weer eens vergeten. Zonder paspoort kan je hier vaak geen geld wisselen, ontzettend onhandig. Ik loop namelijk niet graag met m'n paspoort rond.

Vlak bij de camping kwam er dan ineens onze rots in de branding aangelopen. Hannah, net klaar met haar studie toerisme en een klein eigen reisbureautje begonnen met korte trips in Kameroen. Kwam dat nou even goed uit! Mount Cameroon graag! Na het bekijken van haar brochures en het een en ander besproken te hebben, kwamen we uit op een bedrag van €50,- pp, inclusief een gids en porter (iemand die je spullen draagt). Hannah was af en toe wel een beetje vaag... In het begin zei ze dat ze met ons de berg op ging, dat zij onze gids zou zijn... Ik zag het al niet zo voor me, een klein ielig meisje met spillebeentjes die met ons 3 dagen de berg op loopt en dat wekelijks doet?!? Geloofde er al niet veel van, had voor een gids die wekelijks een berg beklimt een paar goede klapkuiten verwacht. En wat bleek, ze ging helemaal niet met ons mee. We betaalden de helft van de trip en spraken met Hannah af de andere helft morgen aan het begin van de tocht te betalen wanneer we haar zouden ontmoeten aan het begin van de berg waar zij met de gids en de porter op ons zouden wachten.

We waren er niet helemaal gerust op, maar we konden geen andere goedkope mogelijkheden vinden. Zelf de volgende ochtend naar het begin van de berg gaan was geen optie. Dit was niet bepaald een druk bezochte berg en er stonden geen gidsen te wachten op toeristen die een bergje willen beklimmen. Dus fingers crossed, tassen gepakt en een goed nachtje slapen.

Dave werd 's nachts door Hannah gesmt dat ze iemand geregeld had die ons kwam ophalen. Hoefden we niet taxi in bus in, andere bus in etc. Super handig! 'S morgens vroeg verse broodjes bij de bakker gehaald voor de trip, tassen mee en gaan! Nou bleek het een iets anders geregelde taxi te zijn dan wij dachten. Want in het dorp stopte de taxichauffeur om nog 3 mensen in de taxi te proppen. Gevolg... ik lag half op m'n zij achterin de taxi bedrukt, m'n bloedtoevoer naar m'n benen gestopt, omdat big mama naast me zich op m'n rechter been wilde nestelen. Dat zou m'n been niet overleven en ik had 'm toch echt nodig de komende 3 dagen, dus dan maar op m'n zij lig/zitten. Maar big mama profiteerde gelijk van de extra ruimte en schoof zich gezellig half op m'n rechter heup... Een half uur later kwamen we aan onder aan de berg en kon m'n bloed gelukkig weer stromen, alles tintelde. Levensgevaarlijk om 2 big mama's naast je in een taxi te hebben als je er al met z'n tweeën zit. Dave was ook niet heel blij, hij zat de rit met z'n kont op de versnellingspook door big mama nummer 3 ;)

Gelukkig moesten we onderaan de berg even wachten op Hannah, onze gids en de porter. Aangekomen konden we onze flessen water voor 3 dagen, 9 liter pp aan de porter Paul geven. 27liter was een beetje veel voor onze half zieke porter, dus we hielden zelf wat om onderweg te drinken en onze superfitte gids George droeg ook nog even 5liter in z'n hand zonder problemen. George, ergens in de 50 is al jaaaaaren gids en heeft zichtbaar veel plezier in zijn werk. Super vriendelijke man! Volgende week is er de marathon van Mount Cameroon. En wie doet er mee, George natuurlijk. De berg wandelen leek mij al genoeg, hij gaat het met honderden andere mega fitte mannetjes gewoon oprennen!! Wat een bikkels!! En George doet dit jaarniet mee met de senioren, daar heeft ie alle kleuren medailles al een keer gehaald, dus nu probeert ie te kijken hoever ie kan komen tussen de jongelui. Respect vanaf punt 1 voor George. Daar gingen we dan, kom maar op Mount Cameroon!

Ongeveer 4095 m omhoog te gaan, want we begonnen ongeveer vanaf zeeniveau. Vanaf stap 1 de berg op gingen we gelijk vrij pittig omhoog. Niets even inkomen, rustig aan in het begin, nee hoor... Ploeteren, hijgen, puffen, naar adem happen, alle lagen kleding uit, sokken wisselen door blaren en dat allemaal in een half uur... Damz... Dit is vanaf het begin al pittig, ik dacht echt dat ik beter om kon keren. Maar ik wilde natuurlijk niet onderdoen voor de mannen en ploeterde verder. Gelukkig stopte George af en toe zodat ik even op adem kon komen. Waar is die conditie van van de zomer gebleven?? Nergens meer te bekennen. Gelukkig was het even inkomen en eenmaal een pas gevonden ging het stukken beter. In een soort trans liep ik een stuk achter de mannen aan, maar het ging prima. Richting hut 1 liepen we door een prachtig bos. Aangekomen in hut 1 op hadden we een stop. Even relaxen, wat energie bij eten en gaan! Op naar hut 2, waar we 's nachts zouden overnachten. Langzaam liepen we het beboste gedeelte uit. Door meer open vlaktes liepen we omhoog richting een meer rotsig gedeelte. Van de ene rots klimmend op de andere gingen we omhoog. Achter ons was het uitzicht prachtig! Het dorp werd telkens kleiner. En daar was dan eindelijk hut 2. Dag 1 zat erop en het viel uiteindelijk best mee. Onderweg waren we alleen een paar afdalers tegen gekomen, maar blijkbaar waren er voor ons al een paar mensen vertrokken. Na het zien van de zonsondergang smaakten de koude potjes groente best prima na zo'n dagje klimmen! Na een kleine beenmassage viel ik dan ook als een blok in slaap.

'S morgens heel vroeg gingen de 2-dagen tocht klimmers al op pad om de top te bereiken en dezelfde weg af te dalen. Wij vertrokken later, omdat wij aan de andere kant van de berg afdalen. De trip omhoog naar de top was lang en pittig. Onderweg kwamen we de Belg tegen die bij ns in de hut sliep. Toen ik vroeg of de top dichtbij was zei ie: "tis niet deze top, ook niet de volgende, ook niet de volgende en als je denkt dat er helemaal klaar mee bent, is de top dan eindelijk daar." Goed vooruitzicht. Maar het was waar. Toen ik wel klaar was met die berg oplopen, was de top dan eindelijk in zicht! Dave en George stonden er al op te wachten, Reece was er bijna en met de top in zicht zette ik letterlijk een eindsprint in en rende springend de berg op, mega blij dat ik het gehaald had! Na uiteraard een aantal foto's van ons bovenop de berg gemaakt te hebben, moesten we weer verder. Want dit was dan wel de top van de berg, maar het zwaarste gedeelte moest nog komen, bleek achteraf...

Afdalen naar hut 3, waar we 's nachts zouden overnachten. En George had zich iets vergist in de afstand... Een jaar geleden had hij deze 3 daagse tocht voor het laatst gedaan, de meeste mensen doen namelijk maar 2 dagen. Dag 2 was fysiek mega zwaar. Want met tijdnood, we willen niet over een berg lope wanneer het donker wordt, raceden we de berg af. Eerst over los gesteente, alles in je schoenen, mega irritant. Toen over lava rotsen, prachtig! Mount Cameroon is een actieve vulkaan en je kan goed zien waar de lava een paar jaar geleden gestroomd heeft. De laatste uitbarsting was in 2000 en de 'lavarivier' van die uitbarsting crosten we op dag 3, super om te zien! Na het lavagesteente hoopten we dat we er bijna waren... Nog niet... Over een stuk grasland konden we flink doorlopen, dat moest ook wel, want we moesten de vulkanen over voordat het echt donker werd! Het vulkaanlandschap was geweldig! Sommige kraters waren oud en kon je voorzichtig inkijken. De zwavellucht rook je overal. Omringt door grote en kleinere vulkanen liepen we verder in het hoge grasland richting het bos. En toen, nadat ik echt mega vermoeid was, maar op wilskracht half doorrende, waren we er dan eindelijk. Ik ben serieus nog nooit van m'n leven zo fysiek uitgeput geweest als na deze dag. Van zonsopgang tot zonsondergang hebben we gelopen. Mega zwaar, mega moe, maar het was super! We waren de enigen in dit kamp! Gelukkig maar, want we pasten net met z'n vijfen in het kleine boshutje. Na het doorprikken en verzorgen van alle blaren, een paar happen eten en heerlijke gebakken plantin (hele grote banaan) kon ik m'n ogen niet meer open houden en viel als een blok in slaap.

Dag 3 was zwaar... Met een vermoeid lichaam stopte ik m'n pijnlijke voeten weer in m'n schoenen. Een diepe zucht en daar gaan we dan weer. Gelukkig werd de bagage met de dag lichter door al het eten dat we opaten en het water dat we dronken. Gelukkig maar, want m'n voete hadden er met het uur minder zin in. Door dicht bos ploeterden we ons een weg naar beneden. Het bos leek oneindig! Reece kon inmiddels niet meer met z'n voeten in zijn schoenen door de blaren, dus ging op dikke sokken verder. Dit werkte ook niet meer toen we bij het lava gedeelte kwamen van de uitbarsting van 2000. Dan maar verder op z'n slippers. In het bos aangekomen kwam er teveel zand etc in z'n blaarwonden, dus dan maar een paar sokken kapot knippen en met sokken en al in de slippers. Maar op slippers door een bos een berg afdalen is ook niet fijn... Want na twee keer flink z'n tenen gestoten te hebben, lag z'n grote teen nagel er bijna af. En later, lopend over een paadje met heel veel rode mieren, kroop er bijna een mier onder die nagel! Toen ik 'm hoorde schreeuwen dat van de pijn, kon ik ineens weer rennen om die mier er snel onder vandaan te halen. Hij had toch echt de meeste pech van ons allemaal. En Dave, net 60 geworden, liep als een jonge hond de berg op en af, in de pas van George. Nergens last van, maar ook hij had nog nooit van z'n leven zo'n zwa berg beklommen! Na uren ploeteren door het bos kwam er dan eindelijk leven in zicht! Langs wat plantages liepen we eindelijk het bos uit! Met het dorp in zicht was ik mega blij dat het voorbij was. Uit die schoenen, aan de slippers. Een super geweldig mooie tocht, maar mega zwaar, super trots dat we het gehaald hadden, maar eens maar nooit meer!!!

Terug op de camping bleek Martine te zijn vertrokken naar haar oma en vrienden en andere familie die hier in Kameroen wonen. Ze zou ook niet meer terug komen. Weer eentje minder in de groep. Met nog maar met 9 over gingen we de volgende dag verder naar Yaounde om onze Congo visum te regelen. Gelukkig ging dit soepel en konden we de visa 2 dagen later oppikken. Intussen wat voedsel geshopt in Yaounde, want in Gabon, Congo en de Democratische Republiek Congo verwachten we niet veel tegen te komen. De drukke straten rondom het centrum waar de supermarkten in Yaounde waren, was geen fijne plek om rond te lopen. Tot 2x toe werd onze tas opengeritst. Gelukkig zit er nooit wat in de 2 open ritsen en sluiten we het gedeelte van de tas waar wel wat in zit af met een cijferslotje, zodat niemand erin kan. Ook werd ik tot 2x toe lastig gevallen door 'hanggroepjongens'. Toen ik een scheldpartij in het Nederlands eruit gooide stonden ze maar raar te kijken.

Met een nog klein spierpijntje in de benen gingen we door naar het meer onbekende gedeelte van de reis, Centraal Afrika. Wat kunnen we verwachten in Gabon, Congo en de Democratische Republiek Congo???